Tijdens het schrijven van mijn boek worden sommige onderwerpen steeds duidelijker. Andere onderwerpen, echter, worden steeds vager. Gelukkig zijn die in de minderheid, al leiden ze wel tot onzekerheid. Bijvoorbeeld over het onderwerp schuldgevoelens. Iedereen die een broer of zus heeft verloren zal dit op een geheel persoonlijke manier beleven. Niet iedereen zal zich schuldig voelen, en al helemaal niet op dezelfde manier.
Een vraag als ‘Waarom voel jij je schuldig?’ zal voor iedereen een ander antwoord opleveren. Sommigen voelen zich schuldig dat juist haar of zijn broer of zus is overleden, en niet hij of zij zelf. Anderen hebben het gevoel dat zij het overlijden hadden kunnen voorkomen, dat ze beter afscheid hadden moeten nemen, of dat ze ruzie hebben gemaakt en dit niet hebben bijgelegd voor het overlijden.
Voor mij gold toen mijn het duidelijk werd dat mijn zusje Wanda binnenkort zou overlijden dat ik me vooral schuldig voelde over het nalaten van dingen. Ik had haar misschien kunnen helpen voorkomen dat ze zo ziek was geworden, ik had haar beter kunnen informeren over wat ik wist over baarmoederhalskanker, ik had meer aandacht aan haar kunnen geven. Tja, en nu ik dan niet had gedaan, moesten mijn ouders straks een dochter missen. Daar voelde ik me ook schuldig over…
Je snapt het al, ik heb het deel over schuldgevoel nog niet helder voor mijn boek. En waar ik dit verhaal mee had willen beginnen, daar eindig ik nu mee. De laatste dingen blijven namelijk het beste hangen. En dat vind ik wel belangrijk, dat dit blijft hangen.
Ik voel me nu ook nog schuldig: dat ik heb boek nog niet af heb, dat ik wel een jaar lang geworsteld heb met de vorm waarin ik dit boek ga gieten. Wordt het een persoonlijk verhaal of juist niet. Gek dat ik daar zo lang over heb moeten nadenken… Natuurlijk wordt het een persoonlijk verhaal, mijn verhaal. En of ik daar andere mee kan helpen? Ja, natuurlijk!
Maar nu over mijn schuldgevoel: ik heb haast, en ik heb een jaar lang niet geschreven. Dus nu heb ik gierende haast. Stel je voor dat mijn boek straks klaar is en mijn vader of moeder het niet meer kunnen lezen? Daar voel ik me zo schuldig over dat ik vorige week weer heel gemotiveerd, gestructureerd, persoonlijk en gedreven ben gaan schrijven.
Een schuldgevoel is ballast – totdat je er een positieve wending aan kan geven. En dat is me gelukt; ik voel geen ballast meer, ik voel motivatie en drive voor mijn schrijfreis. Reis je met me mee?