Schrijven is rekenen, dat besef overheerste bij mij de afgelopen dagen. Vandaag besef ik vooral iets wat ik al wist: lezen is leren. Het boek van Trudy van Gils dat ik nu lees, als onderdeel van mijn research, gaat over rouw. Ik lees daar mooie, indringende een leerzame dingen over onze samenleving, de menselijke aard en hoe rouw een rol speelt in ons leven. Een aantal bijzondere uitspraken van Trudy noem ik hier:
- Er is een groeiend besef dat lijden en geluk zich tot het leven verhouden als de schering in inslag tot het weven
- Je mag nog wel verdrietig zijn, maar niemand mag het merken
- Wie aandacht en tijd neemt voor verlies en zich door dat verlies echt durft te laten raken, neemt het verlies serieus, en daarmee neemt hij ook zichzelf serieus
Dat deed me beseffen dat rouw je plotseling overkomt en nooit meer verdwijnt: rouw gaat van rauw naar lauw. Het is een proces. Een proces zonder einde. Na de schok, de emoties en heftige gevoelens, de bewustwording en verinnerlijking is het een onderdeel van jezelf geworden. Je leert er mee leven, je geeft het een plek, je hebt er geen heftige last meer van en toch is het nooit weg. Ik zie het als iets waardevols: een reis zonder eindbestemming, een reis voor het leven.
Ik hou van reizen. Ik hou van leren. Ik hou van lezen. Ik hou van rekenen. Weer 26 pagina’s verder. Mijn doel komt in zicht en de reis wordt steeds boeiender.