Het passieverhaal voor Pasen doet mij op meerdere manieren herinneren aan het lijden van mijn zusje Wanda. Nee, er is geen sprake van wederopstanding in haar geval. Of het moet zijn dat ik via mijn boek bijdraag aan een overdrachtelijke wederopstanding. Toch zou dat voor mij te ver gaan: te ver gezocht, en niet realistisch, en niet relevant. Toch bemerk ik overeenkomsten en voel ik me verbonden met het de passie voor Pasen. En haar lijden heeft mij, of ik dit nu wil of niet, ook veel gebracht, waaronder de wens om anderen te helpen.
Mijn passie is het nu om de gevolgen van het overlijden van mijn zusje bespreekbaar te maken. Niet meer voor mezelf zozeer – wel voor anderen die een vergelijkbare ervaring meemaken. Ik ben aan het einde van de researchetappe gekomen. De boeken die ik wilde lezen voorafgaand aan het schrijven van mijn boek zijn uit. Het rekenen van gelezen pagina’s is afgelopen. Er begint een nieuwe reisfase: die van het schrijven. Het schrijven van mijn boek waarmee mensen zoals ik die een broer of zus moeten missen. Ik moet nog even diep ademhalen voordat ik het durf. Echt durf. Dat betekent dit jaar Pasen voor mij -een korte periode van bezinning, voorbereiding en durf. En dan alles vol passie.
Nog even nadenken over het rouwen, het verlies, de herinnering en de reis naar een prachtig leven, ook zonder mijn zusje. Een prachtig leven dat ik iedereen gun na het verlies van een broer of zus, gewoon omdat dat kan. Het is niet gemakkelijk, maar het kan! Je broer of zus verliezen verandert alles aan je. Je verleden, je heden en je toekomst. En juist in die veranderde toekomst ligt de kans. De kans op een prachtig leven, zonder hem of haar.
Vanaf dinsdag ga ik schrijven en tellen. Ik heb namelijk 28 dagen nodig voor het schrijven van mijn boek. En nogmaals vraag ik daarom vol passie: tel je met me mee?